Madalas kapag papasok ako kelangan ko magantay ng ilang minuto sa may sakayan ng dyip para mapuno at lumarga na sa aming patutunguhan. Iniisip ko anu kaya din iniisip ng mga katabi ko sa dyip. Parehas kaya kame ng takbo ng iniisip. Malamang hindi. Panu ba naman ako napanuod na cartoons naiisip ko e para hindi mastress lalo na kapag alam ko malalate na ako sa kupad ko kumilos. At siguro yung iba kalibugan iniisip o tungkol sa trabaho na masesesante na sila kasi hindi maipinta mga itsura. Minsan sinusubukan ko basahin yun iniisip nila base sa itsura nila at ekspresyon ng mukha. Minsan tama naman ata hula ko. Wag na kumontra ah. Nagmamaganda kasi ako minsan. Iniisip ko yung isa ata natatae na kaya hindi mapalagay sa pagkakaupo, yung isang kalbo na lalake nagrorosaryo baka banal lang talaga o meron nagawang karumal-dumal na krimen, yung isang ale talak ng talak sarap iplaster yung bibig, yung isang estudyante nag-aaral baka meron exam o di kaya GC lang talaga ang bruha. Haha. Mga ganun bagay lang naman minsan naiisip ko. Baka nga din parehas lang kame ng ginagawa ng mga kasama ko sa dyip kada isa sa amin nanghuhula ng iniisip. Nakakabaliw no`. Pero minsan talaga masarap gawin kapag trip-trip lang pampalibas ng oras lalo na kung trapik at bwiset na bwiset ka na sa mamang drayber na kaskasero kung magdrive. Pero sa lahat ng kalokohan na naiisip ko isa lang ang tama. Na bawat isa sa amin meron patutunguhan na specific na lugar. Na lahat kame hindi magtatagal at bababa din. Sa isang pagkakataon na iyon meron kameng incommon. Lahat meron patutunguhan at bababa din sa byahe ng panahon. Maaring muling magkita muli sa mga susunod na pagsunod namin sa agos ng buhay.